Waarom is het Pronoun-debat zo heftig geworden?

Ik ben zelf transgender, dus ik spreek uit ervaring, maar ik merk dat het hele pronoun-gedoe tegenwoordig zó over de top gaat dat het eerder afschrikt dan verbindt.

Ik heb geen behoefte om van mensen te eisen dat ze mij ‘zij/haar’ noemen. Ik leef mijn leven, ik ben wie ik ben. Al noemen ze mij 'kerel', of 'vent', wat boeit mij het? Ik weet dat sommige kinderachtige mensen dit opzettelijk doen om je te kwetsen, maar als jíj weet wíe je bent boeit het je niet wat men zegt. Klaar! Mij raken ze toch niet met hun kinderachtige pogingen om mij te kwetsen en mij te laten 'weten' dat ik toch 'altijd een vent zal blijven'.

En als iemand zich verspreekt of moeite ermee heeft? Dan ga ik niet krijsend op een barricade staan.

Maar waarom voelt het soms alsof er binnen onze eigen community een soort taaldwang is ontstaan? Alsof je meteen wordt weggezet als transfobisch als je niet "hen/diens" gebruikt voor één persoon? Wanneer is gezonde taalontwikkeling veranderd in sociaal policed gedrag?

Is het politiek correct geworden om taal boven menselijkheid te stellen?

Ik ben heel benieuwd hoe anderen dit ervaren.

Voelen jullie ook dat het soms té activistisch wordt?

Of zien jullie dit juist als noodzakelijke bescherming?

Laat je mening horen — ongefilterd maar respectvol.