EYE – De Korte, Felle, Onvergetelijke Ster van Rotterdam (1993–1994)

Een nostalgische terugblik op de club die voor velen een thuis, een tempel en een tweede huid werd.

Inleiding: Rotterdam vóór de grote commercie

Begin jaren ’90 was Rotterdam een stad in beweging, niet netjes, niet gepolijst, maar rauw, werkelijk en bruisend. House was niet alleen muziek; het was een cultuur, een bevrijding, een vlag die door jongeren, queers, clubkids, outsiders en nachtwezens werd gehesen alsof ze eindelijk adem konden halen in een wereld die nog maar net gewend begon te raken aan het idee van “anders zijn”.

Waar Amsterdam werd gedomineerd door de glitter en glamour van clubs als de iT, hing in Rotterdam een ander soort energie: eerlijker, intenser, vrijer. En precies in dat landschap verscheen eind 1993 een club die zo’n explosie van creativiteit, vrijheid en muziek bracht dat ze één van de meest besproken legendes van de stad zou worden:

Club Eye.

De geboorte van een club die nooit had mogen bestaan

Club Eye opende zijn deuren alsof iemand een elektriciteitskabel rechtstreeks in de ziel van Rotterdam had gestoken. Het zat eerst aan de Zomerhofstraat, in Zaal Palace, en later aan de Westblaak/Hartmanstraat — een plek die ergens tussen keldersfeer en kathedraal in hing. De club had hoge muren, veel donker hout, glas, staal, licht dat in lasers door de rook heen sneed, en vooral:

een vibe die je nergens anders vond.

Het publiek vond elkaar niet per ongeluk — het was alsof iedereen dezelfde innerlijke radar had. De club trok precies dat soort mensen dat niet in de mainstream paste, maar de mainstream wél beïnvloedde: clubkids, queers, ravers, drag-artiesten, muzikanten, dromers, nachtwerkers. Iedereen die snakte naar vrijheid.

De EYE vaagde alle Rotterdamse danceclubs compleet weg vanwege haar eigenzinnige en legendarische sfeer. De Gaypalace, die tot dantoe de bekendste gay danceclub was in Rotterdam, verloor heel wat publiek aan de Eye. 👁️

Het voelde als een laboratorium voor liefde, creativiteit en identiteit. Een plek waar je je masker af kon zetten — of juist een nieuw masker op kon doen dat beter paste dan het dagelijkse gezicht.

De Zaterdagen — heilige grond

Vraag iemand die er in ’93–’94 kwam wat er zo bijzonder was aan Eye, en je krijgt geen standaardantwoorden. Iedereen zegt iets als:

“Het was thuis.”
“Het was alsof alles klopte.”
“Je voelde daar wie je eigenlijk was.”

Een typische zaterdag in Eye begon al buiten. De rij was een parade van creativiteit: glitter, latex, denim, leer, velvet, vleugels, platforms — alles kon, zolang het maar jóu was. Binnen hing een sfeer die je nergens anders vond: warm, sexy, mysterieus, vrij.

Boven was een lounge- en cruise-ruimte waar mensen vanaf de balustrade neer keken op de dansvloer. Soms speelde er erotiek of gay porn op schermen — niet voor shock, maar als statement:

Hier hoef je niets te verbergen.

De muziek — de ziel van Eye

DJ Naturcia stond bekend om zijn lange, hypnotiserende sets. Geen playlist, maar een verhaal dat door de nacht trok. Deep house, early rave, trance, progressive — het vloeide in elkaar over alsof de muren ademden.

Voor veel mensen kwam in Eye hun eerste XTC-ervaring, een ritueel bijna. Er liepen ook speciale 'candygirls' (dragqueens) rond die 'snoepjes'  verkochten aan de gasten (if you know what i mean 😉). 

De warme golf, het openbreken van het hart, dat gevoel van collectieve liefde. Geen club kon dat repliceren.

De muziek gaf je geen avond uit — het gaf je een emotionele reset.

Het publiek — de ziel van de club

Eye was queer. Eye was vrij. Eye was creatief. Eye was anders. Hier liep werkelijk álles door elkaar: gays, lesbiennes, biseksuelen, hetero’s die zich open voelden, travestieten, kunstenaars, ravers, fetish lovers.

En het mooiste? Niemand keek ervan op. Niemand filmde. Niemand maakte selfies. Je was er alleen voor elkaar.

Grace Jones — het heilige moment

Op 11 maart 1994 trad Grace Jones op in Eye. Een entree van 75 gulden — een fortuin destijds — maar het was elke cent waard. Grace was wild, sensueel, androgyn, rauw. Het paste perfect bij Eye. Het was het moment waarop de club zichzelf kroonde tot iets groters dan een nachtclub.

De ondergang — te fel, te vrij, te echt

Eye was te intens, te vrij, te oncontroleerbaar. En in combinatie met het feit dat de eigenaar een onderwereldfiguur was, werd de druk vanuit de stad te groot.

Een halve jaargang — zo kort duurde de magie. En toen gingen de deuren onherroepelijk dicht. Veel clubbers moesten elders hun draai weer zien te vinden toen de Eye haar deuren moest sluiten.

Iedereen was kapot toen Eye verdween.

De erfenis — een leegte die nooit meer gevuld werd

Eye liet een leegte achter die geen enkele Rotterdamse club ooit nog heeft kunnen vullen. De iT zette Amsterdam op de kaart; Eye had Rotterdam kunnen definiëren — als het langer had bestaan.

Misschien was dat precies waarom het zo legendarisch werd: het duurde te kort om te verdwijnen in de massa.

Waarom Eye in PrideHives thuishoort

Eye was een veilige ruimte, lang voordat “veilige ruimtes” een begrip werden. Het gaf queer mensen ademruimte, zichtbaarheid, vrijheid. Alles waar PrideHives voor staat — en voor vecht.

Daarom verdient Eye een plek in onze digitale geschiedenis: een herinnering aan een tijd die niet terugkomt, maar wel voortleeft in ons.

EYE WAS MEER DAN EEN CLUB.
EYE WAS EEN MOMENT IN DE TIJD DAT JE NOOIT VERGEET.

Written by Zohra
Founder & author at PrideHives — your global LGBTQIA+ community.
Connecting voices. Empowering stories. Celebrating identity. 🌈

PrideHives.com – The international LGBTQIA+ social platform.
A safe, vibrant and inclusive space to connect, express and belong.
Join today: PrideHives.com